Cafezá – Catarina e Jarirí, uma paixão sobre-humana.

 

– Tudu u qui ucê falô, Sanfredo, ié vérdadi. Ieu vótei memu ni Jisé i inté falei pa mia famia i meos amigus vótá neile tumém. Eile é dus ricus i póderósus i é maisi farso, marvado i mintirosu do que Tonho Xicuta. U négóçu deile é tirá o poco cos póbres teim i dá pus ricus, inté ixtrajeirus amigus deile eile gósta di répassá as nóssas cousas, pá fazê media i otros móutivos. Ucê tá venu, Sanfredo, qui bobo ieu num sô. Tiem jienti qui votô neile puquê acréditô nas mintirada qui eile contava. Ieu não, ieu vótei neile sabenu quiem eile é, puquê nunca mi inganô. Ieu quiria qui eile ajudasse us ricus puquê ieu sô chégadu deiles i, cos ricus ganhanu maisi, ieu ia ganhá maisi tumém. Ieu sô muitu puxa-sacu deiles i sô pau deiles pá tuda óbra. Se eiles mi mandá batê, ieu bato. Se mi mandá matá, ieu mato. Si mi mandá biliscá, ieu biliscu. Si mi manda guspí, ieu guspu. Ieu sô o relho deiles. Tudus os pŕeconceitos qui eiles tiem, eiles passaru preu. Ieu num seio biem cumu uilsso acunteceu, só seio qui ieu sô a lata di lixu dus préconceito deiles. Aqui, na mia cabessa, ieu tenhu tudus os préconceitos qui eiles tiem. Ieu, iguarzim eiles, tumém num gósto di póbre, di preto, di viado, di muié qui num aceita u póder dos ômis, i di muitas outras cousas. Ieu sô chégadu na farsa moral, principarmente aquéla qui Jisé colocô na campana éleitórá deile.

Indaí, jienti, Calu Seco mi disse qui ia nu banheiro, qui fica nos fundo du meo bar, pá isvaziá a bixiga. Eile sortô um ai di dor, si alévantô divagarzim da mesa, i foi ino na diréção du tualéto, mancanu muito, arrastanu u chinélo dus pé, dano uns passim curtu i si siguranu nu barcão. A cara ingruvinhada i féchada deile móstrava pá mim as dor qui eile tava sintinu. Éira um carvário prele acuéla caminada. Nu mei du caminu, eile parô i sortô um grito di disispero, a tira du chinélo tinha québradu i fazido duê ãinda maisi u casco isquerdu deile. Eile entonces rancô u chinélo du otro pé i foi siguinu discarço. Inté lágrima di dor tava iscórrenu nus canto dus zói deile. Us calu, iguar ispinhu, divia di tá agúianu fundu a carne deile. Adispois qui eile cunsiguiu intrá i féchá a pórta du banheiru, ieu iscuitiei eile gémenu muitu. Démorô prele prele saí dali, achu qui eile tumém arrésorveu sortá barro, pá num perdê a dura viaji.

Cuandu eile tava fazenu u térriveu caminu di vórta, ieu nótei qui tinha um rastru estreito di sango qui tava sainu dus pé deile i désenhanu uma linha vremeia disfórme nu chão, cumu si fosse um garranchô, um bórrão ãinda inacabado. Adispois qui eile sentô di novo, ieu priguntei prele:

– I pruquê ucê virô a lata di lixu deisses ômis, Calu Seco? Ucê falô qui num sabi dereito u puquê, maisi u qui ucê imagina?

Redação

0 Comentário

Deixe um comentário

O seu endereço de e-mail não será publicado. Campos obrigatórios são marcados com *

Você pode fazer o Jornal GGN ser cada vez melhor.

Apoie e faça parte desta caminhada para que ele se torne um veículo cada vez mais respeitado e forte.

Seja um apoiador