I eiles foru avuanu i plananu inté chégá na marjem da mata du lado da ciudadi.
– Uóia, Jarirí! Nósis num cansamu nada, a natureza cuidô di tudo pá nósis.
– Sim, i nósis vinhemu dipréssa, cheguemo na hóra cajienti tinha di chegá. I ieu só num seio cumu ixpricá uilsso qui acunteceu. Didadondi inveio eisse vento qui nos trochi inté aqui. Contanu, ninguém acriditará, a num sê a nuóssa jienti. As gata tão tudo ouriçadas, éilas gostaru di avuá. Ieu vo falá cum éilas:
– Ucêis já pódi vortá pá casa du mestre, preles sabê qui nósis cheguemo bem.
Éilas ficaru oianu pá Jarirí, cumu si quisésem priguntá arguma cousa. Adispóis déru meia-vórta i cumessaru a andá bem divagá. Eiles ficaru oianu éilas entranu nu mei da iscuridão. Indispois, sô Jair falô:
– Tem arguém naquéla rua ali, paréci qui ié um dos nóssos.
– Ié verdadi. Pela brancura da péssoa, paréce sê Zeca Albino. Vamo nos aprochimá bem divagá.
Cuandu eiles foru chéganu maisi pérto, Jarirí gritô:
– IÉ UCÊ, ZECA ALBINO?
– IÉ IEU MEMO, SE ACHEGUEM.
Você pode fazer o Jornal GGN ser cada vez melhor.
Apoie e faça parte desta caminhada para que ele se torne um veículo cada vez mais respeitado e forte.