Cafezá – Catarina e Jarirí, uma paixão sobre-humana

 

    – Tá prontu, Cascatim. Munta na cadera, covô acabá di ajeitá as mala.

    Cascatim, entonces, pulô i sentô num cantinhu, alégri puquê ia passiá na buléia.

  • Ieu batisei meo navio di Tuxolândia, maisi eisse transpórti di róda ieu num póssu dá nomi. Eile pértenci a otra péssoa. Eilé di Nicanor. Destonce ieu vo chamá di Nicarina inté ieu dévorvê prele. As veizi eile já pódi tê dado pilido i ieu num to sabenu.

    Entonces, Cafezá, Tuxo pisô fundu i veio véloiz nu vólanti di Nicarina. Cuandu u térrenu éira maisi livri eile inté curria, si disvianu das arve. Cascatim siadévértia, caszoreia nu vento i calíngua prafóra.

    I foi entonces qui ieu vi Nicarina apontanu lá luónji nu mei das arve. Ieu currí pá gritá Néja, miamãe i Maricló.

  • Jienti vem cá córrenu! Sai déissa cuzina i vem vê uquí ieu to venu! Qui tropé isquisitu ié acuele cotovenu lá luonji?

    Inté Jurema, qui tava pur ali purpiértu, chegô admirada.

    Néja ôiô, miamãe ôiô, Maricló ôiô, Jurema ôiô. Inté qui Néja falô:

  • Uai! Tá parécenu arguém impurranu arguma cousa cum arguma cousa drentu. Inimigo num ié, purqui sinonce as gata já tinha faréjadu.

    – Os omis foro tumá banho, num ié um deiles purquê eiles foro pu oto ladu. Ieu to achanu qui pódi sê Tuxo, chéganu cos pexe.

  • Achu cocê pódi tá ciérta, Néja. Maisi ieu to venu qui u omi tá pélado, tá cum chucai balanganu entri as pérna, cumu si eile fuóssi um cabrito fujão.

  • Ucê tá ciérta, Maricló. Ié Tuxo memo i eile tá peladinhu. I tá impurranu um carrinhu cum Cascatim i maisi arguma cousa grandi drentu.

    Entonces, Cafezá, Nicanor saiu do banquinhu quele tava sentadu i chegô capenganu inté piérto dinós, i falô:

  • Ieu num to acréditanu nu cotô venu! Ié a mardita cadera qui caiu nu rio. A cadera di róda cosvéi du azilo mi dero. Nem u rio quis éila i résorveu devorvê. Ié Cascatim i um pexe qui tão in riba déila.

    Indaí, Tuxo sapruximô mais, parô i ficô acucuradu inditraizi da cadera, pelejanu pá ficá bem iscundidinhu. Entonces gritô:

  • As moça qui mi adiscurpi, num ié senvérgonhiça mia não. Ieu to peladu purquê as mias ropa foru lévada pelu rio, causa dum entreveru co tive cum arguém. Faizfavoire, jiente! Arguma ducêis péga uma muda di ropa i jóga aqui preu.

    Néja, entonces, brincalhona, gritô:

  • Ieu tenhu um vistidu fluridu culuridu lá drentu, Tuxo. Siucê quisé ieu jógo eile aí pucê.

    Nósi caímu na gargaiada. Ãinda maisi adispois qui Tuxo arréspondeu:

  • Maisi tem carcinha tumém?

  • Não.

  • Entonces ieu num quéro, ieu tenhu a iscova sensivi.

    Entonces, os omis chegaru i foru venu aquéla cena, mestre Bódim já foi falanu:

  • Du qui ucêis tá dandu risada? U quí Tuxo tátátátá fazenu acucuradu inditráiz daquéla cadera? Ou eile tá cum dori di barriga o tá si iscondenu purqui tá peladu. Nósi já sabia qui eile tava maisi péladu du qui adão nu paraízu. Tuxo, entonces, gritô:

  • Maisi cumé cocêis sabia, mestre?

  • Óia a tua bóla di ropa aqui nu subaco di Jarirí. Nósi vimu u rio cundizinu a bóla. Ieu falei qui só pudia sê as ropa di Tuxo. Jarirí pulô náguáçár i cunsiguiu arcançá éila.

  • Maisi cumé cucê sabia qui éira as mias ropa, mestre?

  • Uai, cuandu junta ucê maisi Cascatim, o mundu fica piquinim, i tudo pódi di acuntecê.

  • Ié vérdadi, mestre. Acunteceu muita héstóra memu.

    Jarirí, entonces, levô a bóla di ropa pá Tuxo si vistí. Maisi cuando Tuxo foi pégá a ropa da mão deile, Cascatim arrosnô fuórti, rrrrrrrrrancanu os dentim navaia da baínha i quasi abocânhanu u braçu deile. Tuxo gritô:

  • Arre, arre, animarzim cascavé! Cuasi cucê tóra meo braçu. Ucê num qué co ponho a ropa? Qué si agradá maisi tiempo casua vingança, bichim du diablo?

    E Cascatim arréspondeu mei di isguei, oianu pá Tuxo coszóim induricidu e cacabesa baxa in pósição di ataquí :

  • Arrummm Arrummm Arrruuummmmmm Arrummm

  • Arrummm uma pinóia! Ieu num vo ficá péladu só pá sartisfazê u teu déseju. Si ieu tivésse uma éva pá ficá correnu quéla pu matagar, ãinda pudia sê. Éila i eu péladu, pindurados nas arve, cumenu fruitas i coienu fulôris. Maisi não, ieu vo vistí as mias ropa ucê quérenu o não.

    Maisi, entonces, Cafezá, mestre Bódim, qui tava acumpanhu as cena, gritô:

  • Cascatim, córrrrrrrrrrrrrrreeeeeeeeeeeeee aqui. Ieu quéru falá cucê.

    Cascatim amanssô nu memu instanti, foi cumu jógá um bardágua nas brasa vremeia duma fuguera. Entonces pulô da cadera, ççabaxô i foi si arrastanu na diréção du mestre, co rabinhu varrenu u chão.

    Mestre Bódim, entonces, catô eile nu cólo, i priguntô:

  • Uquí ié i num ié qui tá acuntécenu? Pur qui ié cucê qué aléjá Tuxo? Pur qui ié cucê num qué quele ponha as ropa? Qui vingança ié iéssa quele tá falanu? Pur qui ié cucê tá cos óssim du péscosso sangranu?

  • Foi Tuxo quiquiquiquiqui machucô u teu péscosso, Cascatim?

    Cascatim, entonces, ficô quétu, nem si méxeu, dando sinar di qui num tinha cidu Tuxo não.

    Mestre Bódim oiô pu pexe in riba da cadera, i falô:

  • Entonces foi u péxão?

    Cascatim cuméçô a latí fuórti.

    Tuxo, entonces, tinha apruveitadu a saída di Cascatim di piértu deile i vistidu a ropa dipréssa. Sapruchimô i cumeçô a contá, Cafezá, tudu uilsso qui ieu acabei dití contá sobri as passaji acunticida na péscaria. Adispois di iscuitá tuda as hestóra, mestre Bódim falô:

  • Entonces tábão, foru hestóras di muita siensação coceis doisi passaru. Piriguenta i cheia di pimenta. Ié pena qui ucê tevi di dismanchá Tuxolândia, ieu fiquei cum vontadi di navégá neisse trem cucê trochi du ventre du rio. Du ventre pú vento, navégô Tuxo i Cascatim nu rio das água limpa. Entonces, Cascatim, ieu quéru cucê faça as paiz co Tuxo, maisi déissa veiz ié pá valê, vai lá piérto deile. Adispois ieu vo passá um unguentu di raiz drambina nu teu péscosso.

    Cascatim, entonces, córreu i pulô no cólo di Tuxo.

  • Ieu seio uquí ucê quiria, Cascatim. Ucê tinha feitu as paiz in antis, maisi quiria qui ieu ficassi péladu pá siempre, pucê ficá danu risada dimim. Sem ropa iguar ucê, cãozim qui qué sê jienti humana quiria um iguar. Maisi vê qui ieu num tenhu tanto pelu iguar ucê. Si biem qui tudos os humano já foru maisi piludu du qui ucê. Né menu, mestre?

  • Sim, sim, Tuxo. I tinha rabo tumém.

    Entonces, Cafezá, mestre Bódim falô:

  • Bão, miajienti, agóra ié hóra da jienti cabá di cuzinhá u armoçu, nósis tamo varadu di fomi. Nósi temos di assá u pexe. As muié já prépararu os otros decomer?

  • Já sim, mestre. Só tá fartanu a mistura.

  • Entonces tá bão demais, Catarina. Os entendô de assá pexe entonces já pódi cumessá a prepará a churrasquera.

  • Pódi déxá, mestre. Ieu truchi o pexe i tumém vo limpá i prepará.

    Entonces, as omarada comesaru a córreria, a fomi fazia eiles trabaiá iguar furmiga, um ajudanu o oto.

    Entonces, Nicanor, que tava quétu oianu u tóné. Priguntô pá mestre:

  • Ié doisi dia, mestre? Ieu vo tê di imborcá por duas lua?

  • Ié sim, Nicanor. Maisi nósi vamu fazê di tudu pucê num tê muito discunfortô. Adispois du armuçu, ucê discansa um poco i já pódi intrá. Maisi ucê vai vê qui vai dá cérto, ucê nunca mais vai tê calo, eiles vão si dismanchá i nunca maisi vão vortá. Teus pé vai ficá iguar pé di moça, qui custuma isfrégá i alimpá eiles tudos os dia, alixanu i fazenu aszunha, adispois ismartanu éilas di vremei i otas cô. Nósi vamu pô as cadera in vórta du tóné, pá i cunversanu i distraínu ucê. Pur causa dumas foia di pimenta, vai ardê um poco i quémá um poco. Maisi ucê tem di guentá. Pódi gritá a vontadi. Maisi vai dá ciértu, ucê vai vê.

  • Ieu vo terminá di contá pucêis as mias hestóra, aquélas qui Sanfredo tava contanu.

  • Nósis tamos tudo curioso, Nicanor. Pá vê os disfechô.

    Entonces, Cafezá, o armoçu terminô di sê preparadu. Os pratu tudu ficaru prontu. Tinha arroi, féjão i tudu as otas cousa qui tinha nacuele oto armoçu. Jarirí, adispois falô:

  • Óia, eissa cumida tava parécenu caquéla qui arguém comi adispois di ficá muitos dia siem comê. Tá parécenu animar pérdido cuando vórta po coxo adispois di sê incontradu adispois di muitos dias. Ieu tava parécenu sacu sem fundo. Comi tantu co to parécenu um boi. Agóra aos poquinhu to ficanu satisfeitu.

  • Ucê num viu nada, Jarirí. Ieu qui tivi uma avintura doida nos mar du rio. Inté mirgúiadô subacáticu ieu fui. Miasfuórças viraru uma sémentinha sécanu na tierra, pá adispois nascê na fuórma duma arve di fuloris bélas, dacuelas qui dura trézentu anos. Ieu agóra, adispois di secá na casca da sémenti na tierra, cum eissa cumida déliciósa, to apuntanu na tierra di nuóvo. Ieu ponho fé qui além di crescê arvão, ieu, Tuxo Arvão, vo crescê cos tronco énórmi i chei di frutos, gaiadas i fulores cherósas. Ieu vo tá vistidu cas ropa das natureza.

  • Maisi óia ieu, Tuxo. Ucê iscuitô mestre Bódim mi falanu?

  • Ieu fafafafafafafafafafafafafalei prele, Tuxo. Prele cacacacatá a cumida da panélalalala luógo, i cumê dipréssa, purquê ieu quéru qui éile entri nágua du tóné luógo. I ié prele pegá só uma cuié di arroi i uma di féjão. Purqui num pódi enchê muito a barriga não.

  • Uai, mestre! Deisse geitu ieu vo encaverá tudu. Cuando os calo saí dimim, ieu já vo perdê uns vinti quilu.

Entonces, Cafezá, mestre Bódim falô:

  •  
    • Tábão, agóra ieu vo pá mata coiê as subistança dos remédio di Nicanor. Pá adispois ieu fazê a trucera amisturada pá sê amirgúiada nágua deisse tambô tóné. Ao disinvés di Nicanor tumá uma cápisula pá drentu du buxo deile, eile vai intrá nu buxo da cápisula, u qui ié muitu mió. Ieu vo chamá eisse remédio di Nicanor di a cápsula di Bódim pá Nicanor. Oncês vão vê qui vai dá ciértu. Nicanor vai si vê livrim deissa prasta di calósidadi qui eile traizi há tantu tiempu, si arrastunu, cos pé adilurido, na casca da tierra. Calocorrentis qui trava os caminos deile. Tarveis ieu demóri a vortá, incuantu uilsso, ucêis prépara um canto bão i põe as cadera in círculu in vorta du tóné. Ieu já vo, antoncis.

      Entoncis, Cafezá, mestre Bódim deu uns bão gólo na canéquinha deile i saiu andanu pá mata féchada. Cascatim foi cuele i Véia Dita tumém. Tuxo inda gritô prele:

    • Mestre, cuidado cum Cascatim!

      Mais Jarirí falô:

    • Cascatim co mestre vira um doce, Tuxo.

      Cascatim virô a cabesa pátráizi i deu um latido fuórti, móstranu qui tinha intindido u qui Tuxo tinha faladu.

 

Redação

0 Comentário

Deixe um comentário

O seu endereço de e-mail não será publicado. Campos obrigatórios são marcados com *

Você pode fazer o Jornal GGN ser cada vez melhor.

Apoie e faça parte desta caminhada para que ele se torne um veículo cada vez mais respeitado e forte.

Seja um apoiador